Το παρόν άρθρο δεν ανήκει ούτε στα ηλεκτρονικά, αλλά ούτε στους υπολογιστές. Ανήκει στο "... και άλλα!". Πιο συγκεκριμένα είναι ο προβληματισμός μου για το ποιόν της Ελλάδας, το τι κουβαλάμε οι Έλληνες μέσα στο κεφάλι μας αλλά και ο προβληματισμός μου σχετικά με το τι τελικά είναι αυτό που εμείς οι Έλληνες θέλουμε. Βαρύ ε;
Θα διηγηθώ μια ιστορία, προσωπική. Η ιστορία εξελίσσεται την ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων του παρόντος έτους (2015). Το νούμερο του έτους το θεωρώ σημαντικό διότι έχουμε ξεφύγει από την αρχαιότητα και τη στενομυαλιά και βαδίζουμε σε σύγχρονα μονοπάτια (πανάθεμά μας), με περισσότερη γνώση (πανάθεμά μας δεύτερη φορά!).
Είναι γνωστό πως εργάζομαι ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο τεχνικό λύκειο (ΕΠΑ.Λ.) της χώρας. Αυτό σημαίνει πως κάθε χρόνο η συμμετοχή μου στις πανελλαδικές εξετάσεις ως επιτηρητής είναι δεδομένη. Φέτος βρέθηκα να είμαι επιτηρητής σε ένα γενικό λύκειο, κάπου στο νομό Χανίων.
Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να αναφέρω λίγα "γνωστά" πράγματα σχετικά με τις εξετάσεις. Το σύστημα των εξετάσεων είναι πολύ ακριβές και πολύ ευαίσθητο με το θέμα της δολίευσης. Απαγορεύονται ρητά κινητά (τόσο στους μαθητές όσο και στους εκπαιδευτικούς) μέσα στην αίθουσα την ώρα της εξέτασης. Απαγορεύονται τα σκονάκια και οποιοσδήποτε τρόπος αντιγραφής γνώσεων και πληροφοριών. Απαγορεύεται να μιλήσεις σε κάποιον συμμαθητή σου, είτε για να σου πει, είτε για να του πεις. Απαγορεύεται να δημιουργείς φασαρία ενοχλώντας τους συμμαθητές σου. Απαγορεύεται να μεταφέρεις θέματα εκτός τάξης. Και πολλά άλλα. Γι αυτό οι επιτηρητές σε κάθε σχολείο προέρχονται από άλλα σχολεία και άλλες περιοχές, ώστε να μην υπάρχει κάποια περίπτωση γνωριμίας επιτηρητή με εξεταζόμενο. Ότι στραβό συμβεί έχει μόνο ένα αντίκτυπο: τον μηδενισμό του τετραδίου θεμάτων του μαθητή ή των μαθητών οι οποίοι δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες.
Στις 20 Μαΐου, λοιπόν, επιτηρώ σε ένα σχολείο, κανονικά στη θέση μου, μαζί με κάποια άλλη συνάδελφο. Κάποια στιγμή μια μαθήτρια βάζει ένα σκονάκι στο χέρι της, προσπαθώντας, φυσικά, να το κρατήσει κρυφό. Έλα όμως που την είδαμε, τόσο η συνάδελφος όσο κι εγώ. Τελικά της παίρνω το σκονάκι, το παραδίδω στη Λυκειακή Επιτροπή, η οποία είναι υπεύθυνη για περαιτέρω διερεύνηση του θέματος και το λογικό αποτέλεσμα του μηδενισμού του τετραδίου της εξεταζομένης.
Μετά τη λήξη της εξέτασης, μίλησα με τη Λυκειακή Επιτροπή για τη μαθήτρια, η οποία, όπως ακριβώς μου είπαν, είναι μια μαθήτρια άριστη, η οποία δεν είναι τύπος που γενικά κάνει σκονάκια, φιλότιμη και γενικά τη στόλισαν με τα καλύτερα λόγια, κυριολεκτικά! Εδώ θα προσθέσω και το (όχι μόνο) δικό μου σχόλιο πως πίσω από ένα καλό μαθητή κρύβεται και μια οικογένεια επίσης καλή. Γιατί μια τέτοια μαθήτρια να έχει την ανάγκη να κάνει σκονάκι για να βοηθηθεί στις εξετάσεις; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λόγος, πέρα από το άγχος της να γράψει καλά σε ένα μάθημα με αυξημένη για εκείνη βαρύτητα. Η κοπέλα είχε λύσει το θέμα και στη συνέχεια έβγαλε το σκονάκι για να σιγουρέψει πως λειτούργησε με το σωστό τρόπο στην απάντησή της. Παρόλα αυτά, το σύστημα είναι αυστηρό και αυτό της βγήκε... ξινό με το να χάσει παντελώς το μάθημα.
Ως εδώ, καλά (αν μπορεί πραγματικά να το πει κανείς έτσι). Το πρόβλημα "ξεκινάει" από εδώ και πέρα (και μιλάω για το πραγματικό πρόβλημα της νοοτροπίας των Ελλήνων).
Το απόγευμα κάποιος μου χτύπησε την πόρτα ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ! Όταν άνοιξα, είδα έναν αγχωμένο-τσαντισμένο άντρα ο οποίος έβγαλε την πρώτη του κουβέντα: "Ο κύριος Χρυσοχέρης;". Φυσικά αποκρίθηκα θετικά. Και συνεχίζει "Δεν ήρθα εδώ για να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα!". Εκεί, προφανώς η απορία στο πρόσωπό μου ήταν εμφανής. "Γιατί να δημιουργήσετε πρόβλημα;" του απάντησα. Και παίρνω το κεραμίδι στο κεφάλι: "Είμαι ο πατέρας της κοπελιάς από το πρωί". Εκεί, νομίζω πως η φάτσα μου θύμιζε λίγο τις φάτσες που ζωγραφίζει ο Αρκάς στα κόμικς του!
Ο κύριος, πατέρας της κοπελιάς που είχε γίνει το πρωινό επεισόδιο, ήρθε να με ρωτήσει, επικριτικά πάντα, γιατί έκανα σωστά τη δουλειά μου! Έπρεπε, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, να πετάξω το σκονάκι και να αφήσω την κοπελιά να γράψει σα να μην συνέβαινε τίποτα. Το γεγονός βέβαια πως το σκονάκι το είδαν και όλοι οι υπόλοιποι εξεταζόμενοι δεν παίζει κανένα ρόλο, έτσι; Και φυσικά σαν ισχυρό συστατικό της στήριξης της γνώμης του ήταν το "έπρεπε να πάτε με το γράμμα του νόμου; Δηλαδή εσείς είστε καθόλα νόμιμος;". Δε νομίζω πως του άρεσε η απάντηση πως οι παρανομίες μου περιορίζονται στην μη τήρηση των ορίων ταχύτητας σε κάποιους δρόμους κι αυτό όταν είμαι μόνος, χωρίς άλλους οδηγούς! Μετά από λίγη, ας το πούμε συζήτηση (γιατί όπως είναι φυσικό ένας άνθρωπος σε μια τέτοια ψυχολογική κατάσταση δεν ακούει ποτέ τον αντίλογο και δεν κάθεται ποτέ να συζητήσει με ψυχραιμία) έλαβα και το ωραίο σχόλιο: "Νομίζω πάντως πως με αυτή τη στάση σας θα έχετε γενικότερα προβλήματα!". Για να είμαι ειλικρινής το εξέλαβα λίγο ως απειλή!
Πέρα από τα στενά όρια του συμβάντος και των απειλών και των δικαιολογιών κ.λ.π, κ.λ.π. εμένα τριγυρίζει στο μυαλό μου κάτι γενικότερο στον Έλληνα (καλά, δεν πιστεύω πως είναι μόνο στον Έλληνα, αλλά αυτή τη στιγμή αυτόν θα κοιτάξω). Το κομμάτι που κρατάω είναι το: Βρίσκω ποιος είναι αυτός που (θεωρώ πως) μου δημιούργησε πρόβλημα, μαθαίνω που μένει και πάω κατάμουτρα να τον "βρίσω"-απειλήσω γιατί έκανε τη δουλειά του όπως έπρεπε να την κάνει! Για μένα φυσικά αυτός δεν ανήκει στο οικογενειακό μου περιβάλλον (κοινώς δεν φταίει η κοπελιά που έβγαλε σκονάκι κατά τη διάρκεια της εξέτασης, αλλά ο επιτηρητής που την έπιασε!). Με την ίδια λογική, αν εμένα με σταματήσει ένας τροχονόμος και μου κόψει κλήση (θα έλεγα τι άλλο θα μου κόψει κανονικά, αλλά τέλος πάντων) για υπερβολική ταχύτητα, εγώ θα πάω ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ να του ζητήσω τα ρέστα! Αντί να κοιτάξουμε πως η παιδεία (και πιστεύω στοχευμένα) έχει καταλήξει να είναι μια φαντασίωση στην Ελλάδα, κοιτάμε πάντα να πετύχουμε το στόχο μας με τον πλάγιο τρόπο. Αν κάποιος κάνει τη δουλειά του σωστά και με εμποδίσει να πετύχω το στόχο μου, τότε τον απειλώ. Αν ο ίδιος δεν κάνει τη δουλειά του σωστά αμέσως θα του κολλήσω τη ρετσινιά. Και για να το φέρω στο επάγγελμά μου, αν κάνω σωστά τη δουλειά μου και αποτρέψω τη δολιοφθορά των εξετάσεων, έχω πρόβλημα με τη στάση μου! Αν αφήσω τους μαθητές να αντιγράψουν και κάτσω απλά σε μια γωνία και σφυρίζω αδιάφορα για να μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο, είμαι αυτό το κάθαρμα που έριξα την Ελλάδα έξω με το να πληρώνομαι και να μην κάνω τίποτα! Το γεγονός όμως πως αν κάποιος αντιγράψει και βρεθεί στη σχολή που ήθελε να μπει η κόρη σου φίλε συμπατριώτη, πετώντας την έξω από τη σχολή, αυτό δε θα σε έκανε έξω φρενών; Γιατί αυτό πιθανόν θα είχε συμβεί αν δεν έκανα καλά τη δουλειά μου (εγώ ΚΑΙ οι συνάδελφοί μου)
Ο Έλληνας το μόνο που θέλει είναι να πετυχαίνει χωρίς να κοπιάζει. Είναι παρτάκιας και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του! Μήπως τελικά αυτό που έχει αδειάσει την Ελλάδα από τα δυνατά μυαλά και τους σοβαρούς επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία; Μήπως όλοι αυτοί που φεύγουν από αυτό τον "ευλογημένο" (να ξαναπώ το "πανάθεμά μας";) είναι αυτοί που δε μπορούν να συμβαδίσουν με τη νοοτροπία του πλάγιου δρόμου, αυτοί που πασχίζουν και πετυχαίνουν και τους αρέσει να αμείβονται γι' αυτό που καταφέρνουν; Μήπως τελικά τα καλά κεφάλια φεύγουν από την Ελλάδα γιατί δε γουστάρουν να τους καπελώνουν κάποιοι που σκαρφαλώνουν πάνω από αυτούς επειδή έχουν κάποιο γνωστό; Αυτό το αποτέλεσμα κρατάω, όπως επίσης και την καταγγελία του συμβάντος στην αστυνομία γιατί το να έρθει κάποιος στο σπίτι μου και να μου χτυπήσει την πόρτα για να μου κάνει με αυτό τον τρόπο την "παρατήρησή" του δε μου φαίνεται καθόλου... "φιλικό".
Όλα τα παραπάνω, νομίζω πως είναι πολύ καλή τροφή για σκέψη!
