Ξεκινάω την ιστορία μου με μια αναδρομή...
Τον Ιανουάριο του 2009 αποφάσισα με συνοπτικές διαδικασίες (ως συνήθως) να αποκτήσω ένα laptop δυνατό και με μεγάλη οθόνη. Μια 17" οθόνη ήταν ό,τι έπρεπε για να κάνω τις σχεδιάσεις των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων και πλακετών μου. Επίσης, σε μια τόσο μεγάλη οθόνη μπορείς να γράφεις και κώδικα με μεγάλη άνεση, βλέποντας ταυτόχρονα δύο αρχεία. Σημαντικό, τόσο για προγραμματισμό σε γλώσσα C/C++ όσο και σε assembly για τους μικροελεγκτές που χρησιμοποιώ. Κατέληξα σε ένα laptop της εταιρίας Packard Bell, το EasyNote SJ82, το οποίο διαθέτει οθόνη 17", δύο σκληρούς δίσκους, πληκτρολόγιο μαζί με το αριθμητικό κομμάτι, κάρτα γραφικών NVidia γκαζάτη και γενικά το μηχάνημα στη συμπεριφορά του είναι πραγματικά άψογο.
Αυτό βέβαια, όταν λειτουργεί :Ρ. Τι εννοώ; πέρυσι το Σεπτέμβριο, μια ωραία ημέρα ξεκίνησε να μην αναγνωρίζει ότι υπάρχει επάνω του και DVD Recorder! Δεν έβλεπε καν τη συσκευή!... Και ήταν η εποχή που οργανώναμε τη Software Freedom Day 2009 και έπρεπε να "κάψω" κάμποσα CDάκια... Χμμμ! Η μόνη λύση που είχα ο άνθρωπας ήταν να αγοράσω ένα εξωτερικό DVD Recorder και να το τσακίσω στις εγγραφές. Αυτό και έκανα. Μέχρι και τις ημέρες του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ στα Χανιά, στο οποίο και μας είχαν ζητήσει να συμμετέχουμε, το laptop άρχισε να ζορίζεται να ανάψει. Το άναβα, την πρώτη φορά έπαιρναν μπροστά τα ανεμιστηράκια και τα ενδεικτικά λαμπάκια, αλλά από τις υπόλοιπες λειτουργίες... πράααααμα! (που λέμε κι εμείς οι Κρητικοί...). Το έσβηνα και το ξανα-άναβα και έπαιρνε μπροστά κανονικά. Αρχικά με τη δεύτερη. Μετά με την τρίτη φορά, κ.λ.π. Κάποια στιγμή παρέδωσε το πνεύμα του, αλλά για καλή μου τύχη αφού όλες οι παρουσιάσεις και τα events που είχαμε οργανώσει σαν σύλλογος.
Το laptop ήταν 9 μηνών και φυσικά μέσα στην εγγύηση που παρείχε η εταιρία (2 χρόνια). Οπότε, τι άλλο; το έστειλα για επισκευή. Η εταιρία που είχε το service της Packard Bell στην Ελλάδα ήταν η CPI. Το laptop ξαναήρθε στα χέρια μου σε 10 ημέρες συνολικά. Πολύ καλός χρόνος αν βάλουμε μαζί το Σαββατοκύριακο που μεσολαβούσε και τις ημέρες μεταφοράς. Δηλαδή οι άνθρωποι μέσα σε 6 εργάσιμες ημέρες το είχαν έτοιμο!. Τι είχε πάθει; Μητρική πλακέτα!...
Στις αρχές του 2010 η Packard Bell αγοράστηκε από την ACER... Με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Γενικά για να είμαι ειλικρινής δεν τρέφω και τις καλύτερες εντυπώσεις για την τελευταία... Αλλά τι να κάνω, το πίνω το ποτήρι. Και γιατί λέω το πίνω; Θα καταλάβετε στη συνέχεια...
Φέτος τον Ιούνιο, τριγύρω στις 10 του μήνα, το laptop άρχισε πάλι να κάνει τα ίδια. Αρχικά να ανάβει με τη δεύτερη φορά και την επόμενη ημέρα... καθόλου! Και τότε οι δουλειές ήταν στο Full! Οργάνωση της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης (ΠΔΣ ή αλλιώς ΠιΔήΣι! :D), Κυκλώματα που έπρεπε να αποτελειώσω, προγράμματα, τόσο σε μικροελεγκτές όσο και για το KDE, ιστοσελίδες κ.λ.π. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου, γιατί άρχισα να λέω στους τριγύρω, οι οποίοι πάντα έχει ο καθένας προτεραιότητα σε σχέση με τους άλλους, για το δικό του λόγο. Τι να κάνω; Στη Διεύθυνση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης τους έλεγα να πηγαίνω εκεί να κάνω ό,τι χρειάζεται από τους υπολογιστές τους. Στο Ερευνητικό τμήμα στην Αθήνα που μου είχανε ζητήσει να τους φτιάξω κάποια πράγματα να προσπαθώ να εξηγήσω, πως δεν είναι ότι βαριέμαι ή κάτι τέτοιο, αλλά ρε παιδιά, το laptop μου τα έπεξε! Και για όλους τους υπόλοιπους να τραβήξω τον αντίστοιχο Γολγοθά, μιας και όταν λες κάτι τέτοιο όλοι θεωρούν ότι τους δουλεύεις και πως είναι μια δικαιολογία για να την κάνεις λούφα... Παρότι σε κανέναν, ποτέ δεν έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω!
Το laptop ήταν ακόμα σε εγγύηση, αλλά η εταιρία (η καινούργια) δεν το ήξερε. Άντε να βρίσκω το ρημάδι το βιβλιαράκι και να στέλνω Fax την αντίστοιχη σελίδα που το έλεγε. Καθυστέρηση μέχρι να απαντήσουν από εκεί. Τελικά το μηχάνημα πήγε στο service, το οποίο δεν ήταν πλέον στη CPI, αλλά σε κάποια άλλη εταιρία, που απ' ότι κατάλαβα έχει όλο το service της ACER, αλλά δεν είμαι σίγουρος γι αυτό. Και το αποτέλεσμα; Το laptop ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ! Ναι, δε μου έχει επιστραφεί ακόμα και μετά από δυόμιση μήνες που είναι στα χέρια τους. Τόσο καιρό περιμένανε μητρική από το εξωτερικό, η οποία δεν είναι σε stock ούτε στη μαμά εταιρία (λογικά την ACER). Πριν λίγες ημέρες ήταν που μου είπαν πως τελικά ήρθε μητρική πλακέτα και την έχουν αλλάξει, αλλά περιμένουν τώρα το ανεμιστηράκι του επεξεργαστή! Τι να πω και πάλι ο άνθρωπας! Δε μπορούσαν να κρατήσουν το ρημάδι το ανεμιστηράκι από την προηγούμενη μητρική; Τόσος κόπος ήταν να λύσουν μερικές βίδες και να ξεκουμπώσουν το βύσμα από το ανεμιστηράκι το προηγούμενο; Καταλαβαίνω πως θέλουν τα πάντα να είναι στην εντέλεια και να είναι όλα καινούργια για να αποφύγουν όσο το δυνατόν περισσότερο το να πάθει άλλη ζημιά το μηχάνημα, αλλά ρε παιδιά ΕΛΕΟΣ!!! Το έχετε το ρημάδι εκεί τόσο καιρό! Και να σχεδίαζα τη μητρική πλακέτα από την αρχή, να την τύπωνα, να τοποθετούσα και να κολλούσα τα εξαρτήματα, λιγότερο καιρό θα μου έπαιρνε!
Αν ξαναγοράσω κάτι από ACER, να μου το κόψετε από τη ρίζα (το χέρι, έτσι;...)
Αυτό βέβαια που θα έπρεπε να αναφέρω, είναι πως τα παιδιά στο μαγαζί Terrabyte στα Χανιά, από το οποίο αγόρασα το laptop και είναι και αυτοί που κάνουν όλη την επικοινωνία με το service είναι άψογοι. Μακάρι όλα τα μαγαζιά να φερόντουσαν έτσι στον πελάτη!
